2468th Sec 0170

มาตรา 170

• ถ้าเจ้าหนี้อยู่ในฐานที่จะทวงถามให้ชำระหนี้มิได้จนกว่าจะได้บอกกล่าวแก่ลูกหนี้ก่อนไซร้ ท่านให้นับอายุความแต่เวลาแรกที่จะอาจส่งคำบอกกล่าวได้
• [ถ้า]ลูกหนี้ยังไม่จำต้องชำระหนี้จนกว่าระยะเวลาอันหนึ่งอันใดจะได้ล่วงพ้นไปแล้ว นับแต่เวลาที่ได้บอกกล่าวนั้นไซร้ ท่านยังมิให้เริ่มนับอายุความจนกว่าระยะเวลานั้นจะได้สิ้นไปแล้ว

Section 170. (Draft in English from Vol.79)

• [I] If the creditor may not demand performance until he has given notice to the debtor, prescription begins to run from the moment when notice can be first given.
• [II] If the debtor is not bound to perform until a given period has elapsed since the notice, prescription does not begin to run until the expiration of this period.

《References》

☆ quoted from “INDEX” with supplementary entries in […]: Images in Archives

1. Old Text (1923): [430, 431 par.1]
2. New Text (1992): 193/13
3. Jp. Code (1896,98):
4. Gr. Code (1896): * 199
5. Miscellaneous: [S.O.130 par.2]

《Comments》

The most plausible model for this section would be:

• German Civil Code (1896), Sec.199:
  • If an obligee may not demand performance until he has given notice to the obligor, the prescription begins to run from the moment when notice can first be given. If the obligor does not have to perform until a given period has elapsed since the notice, the prescription does not begin to run until the expiration of this period.

The other miscellaneous source is as follows:

• Schweizerisches Obligationenrecht (1911), Art.130:
  • [I] Die Verjährung beginnt mit der Fälligkeit der Forderung.
  • [II] Ist eine Forderung auf Kündigung gestellt, so beginnt die Verjährung mit dem Tag, auf den die Kündigung zulässig ist.